طبیعت و انسان

چندی پیش یک کاریکاتور در مجله طنز بی قانونی دیدم که زیر آن نوشته بود هشتاد و پنج درصد گونه حیوانی در ایران نابود شده اند. (لینک خبر در ایسنا)باید نگران بود، از سال های پیش است که این سرزمین فقط در سراشیبی نابودی است، هرچیزی که در آن است نابود میشود، از مکان های تاریخی و گونه حیوانی گرفته تا اخلاق و رفتار مردم نسبت به یکدیگر. در جایی خواندم که فرهنگ یک جامعه را میتوان از برخورد آن جامعه با طبیعت و حیوانات آن منطقه دانست. من از حیوانات میترسم و نمیتوانم به آنها نزدیک شوم اما بدم می آید کسی آنها را اذیت کنم، وقتی کوچک بودم بچه ها را میدیدم که به وحشیانه ترین حالت ممکن بلاهای بسیار وحشتناکی بر سر حیوانات می آوردند بچه هایی که بدون تر سر پرندگان را از تنشان جدا میکردند یا قورباغه ها را میزدند و هزاران بلای دیگر.

در حالت کلی آنگونه که احترام باید به طبیعت گذاشته شود در سراسر دنیا از دست رفته است، صید های  بی رویه آب، ورود فاضلاب های شهری به دریاها که نمونه اش را در شهر خودم میتوانم ببینم، وجود آشغال ها در سطح شهر که باعث مرگ و میر بسیاری از پرندگان میشوند. استفاده کارخانه ها از آب های رودخانه ها و دریا باعث کمبود اکسیژن در آب میشود و نتیجه آن از بین رفتن گونه حیوانات دریایی میشوند. مردم با آوردن سگ ها و گربه ها به داخل خانه های خود فکر میکنند که از آنها مراقبت میکنند اما در حالت واقع بینانه آنها حیوان بودن را از آنها میگیرند و به آنها خوی انسان گونه به آنها میدهند، آنها را از لذت تولید مثل محروم میکنند تا بتوانند با آنها زندگی کنند. این تغییرات باعث به وجود آمدن تغییر در اکوسیستم میشود، وجود سگ ها و گربه هایی که دیگر مثال قدیم نیستند این خود گونه ای دیگر از نابود کردن گونه ای از حیوانات است. مردمی را میشناسم که در کنار سگ و گربه ای که دارند و خود را حامی محیط زیست میدانند در هر جایی که توانشان باشد از ریختن پوست میوه هایشان، تخمه ها و آشغال های کاغذی دریغ نمیکنند آنها این آشغال ها را تجزیه پذیر میدانند غافل از آنکه شاید زود تر از پلاستیک و شیشه و آهن زودتر تجزیه شود اما پوکه سیگارشما نوعی بی نظمی و باعث کثیف شدن محیط زیست میشود. سالیانه گروهی جمع میشوند و ساحل دریا را تمیز میکنند و بسیاری این کار را بسیار میپسندند و تقدیر میکنند اما همین اشخاص وقتی به ساحل میروند سر بطری نوشابه خود را در ساحل می اندازند، پوکه سیگار را زیر پای خود در شن های ساحل فرو میبرند، پوست های آجیل خود را میریزند و بعد از آن حلبی که در آن آتش درست کرده اند را همانجا میگذارند.
نمونه دیگر تخریب محیط زیست هدر دادن منابعی است که در اختیار ماست، مردمان بسیاری میشناسم که خودشان را با فرهنگ میدانند اما در ریختن و هدر دادن آب هیچ چیزی کم نمیگذارند. آنها همیشه در هنگام حمام کردند، دست شستن، مسواک زدن یا ظرف شستن از بستن شیر آب خودداری میکنند، در هفته به کافه های مختلف، به رستوران های مختلف سر میزنند اما وقتی حرف از بردن ماشینشان به کارواش میشود بسیار طفره میروند. شاید درست باشد که بردن ماشین به کارواش پولی را باید تقبل کنید اما آیا تابه حال فکر کرده اید باعث جلوگیری از هدر رفتن حجم آب بسیاری میشویم؟ شاید جالب باشد جایی شنیدم که بعضی از کارواش های از مقدار آبی خاص استفاده میکنند، به این صورت که سیستم چرخش آبی دارند همانند بسیاری از ورزشگاه های خارج که از آب باران بهترین بهره را میگیرند، آب بارارن به مخزنی هدایت میشود برای استفاده آبیاری چمن ها و دیگر چیز ها مورد استفاده قرار میگرد. خانه های بزرگ و پر زر و برق را بسیار دوست داریم، دوست داریم همیشه در خانه هایمان بهترین امکانات را داشته باشیم اما هیچ وقت فکر نکرده ایم که در بسیاری از جاهای خانه سعی کنیم از شیرهای پدالی استفاده کنیم که باعث جلوگیری هم از انتشار میکروب و هم از هدر رفتن آب جلوگیری میکنیم.

شاید قشنگ ترین حرف ها را حال که فکرش را میکنم میتوانیم در کلام خدا پیدا کنیم. خدا اصراف کاران را دوست ندارد چرا که اصراف باعث از بین رفتن میشود، اگر معنای چیزی را به خوبی تشخیص دهیم یا ارزش درستی از آن چیز داشته باشیم هیچگاه به افراط از آن استفاده نمیکنیم. طلا را چرا بیهوده استفاده نمیکنیم؟ چون میتوانیم از آن پول دربیاوریم اما هیچ کس فکر نکرد که به آسانی میتوانیم با هدر ندادن آب از مصرف کردن پول های کلان جلوگیری کرد.

کار سختی نیست فقط چند روز یک سفر به کویر کنیم و تصور کنیم تمام دنیا همان کویر است، نه آبی نه حیوانی...

تنهاترین نهنگ دنیا؛
عنوانی بود که نیویورک تایمز در سال ۲۰۰۴ به یک وال آبی داد! ، قضیه از این قرار بود که تنهاترین نهنگ ، نهنگی بود که دانشمندان او را از سال ۱۹۹۲ تحت نظر داشتند تا بالاخره علت تنهایی‌اش را کشف کردند!
نهنگ ۵۲ هرتزی ، نامی بود که دانشمندان پس از ضبط صدایش برای او در نظر گرفتند . محدوده صوتی آواز وال‌های آبی بین ۱۵ تا ۲۰ هرتز است در حالی که آواز این نهنگ فرکانسی معادل ۵۲ هرتز داشت ، در نتیجه توسط هیچ نهنگ دیگری قابل شنیدن و شناسایی نبود ...این نهنگ که به خاطر فرکانس صدایش «52 هرتز» نیز نامیده می‌شود، تنهاترین نهنگ دنیا خوانده می‌شود که هیچ پاسخی برای نغمه‌های عاشقانه‌اش دریافت نمی‌کند. «52 هرتز» نه تنها در فرکانسی به مراتب بالاتر می‌خواند، بلکه بسیار کوتاه‌تر و به دفعات بیشتری نسبت به دیگر گونه‌های نهنگ می‌خواند، تو گویی به زبانی صحبت می‌کند که تنها خود آن را می‌فهمد و عجیب‌تر آنکه در انتخاب مسیر مهاجرت خود هم هرگز مسیر سایر نهنگ‌ها را انتخاب نمی‌کند!

برچسب‌ها: دست نوشته, دانلود آهنگ, محیط زیست, انقراض, کم آبی زندگی ساده پوریا...